Oluś urodził się 4 listopada 2011 r. Po narodzinach syna byliśmy najszczęśliwszymi ludźmi na świecie. Początkowo nic nie wskazywało na to, że Oluś jest tak ciężko chory. Sielanka nie trwała długo, bowiem kiedy Oluś skończył 3 latka zaczęły się problemy. Niechętnie bawił się z dziećmi, nie utożsamiał się z grupą w przedszkolu, budził się często w nocy, mówił do siebie. Miał problemy z chodzeniem po schodach, zawsze był wolniejszy niż rówieśnicy. Wtedy usłyszeliśmy pierwszą wiadomość, która sprawiła, że nasze serca na moment przestały bić – Oluś cierpi na autyzm. Próbowaliśmy odnaleźć się w tym wszystkim, ale nie wiedzieliśmy, że najgorsze miało dopiero nadejść. Niecały rok po diagnozie autyzmu trafiliśmy na przypadkowe badania do szpitala i tam rozpętał się prawdziwy koszmar. Późniejsze badania genetyczne potwierdziły najgorsze podejrzenia lekarzy - nasz synek choruje na postępujący zanik mięśni (dystrofię mięśniową Duchenne’a). Prosimy o wsparcie, sami nie damy rady.