Autyzm u Sławosza bardzo wyraźnie objawił się niedługo po trzecich urodzinach. Dla nas, rodziców, był to trudny okres dla akceptacji nowego poglądu na świat naszego małego dziecka. Najwięcej trudności sprawiło nam zdiagnozowanie autyzmu, a potem dostosowania przebiegu każdego dnia do potrzeb synka. Sławosz rośnie, rozwija się i widać, że sam stara się nad sobą pracować. Mieliśmy daleką drogę, ale na horyzoncie znów widać jasne promyki słońca. Dziecko powoli do nas wraca i choć nigdy już nie obejdzie się bez mocnego wsparcia, jest szansa na chociażby częściowe usamodzielnienie. Za nami już ciężka walka z systemem, ze złośliwością ludzi, przez których dziecko cierpiało na autoagresję. Mizofonia i autoagresja potęgowały do tego stopnia, aż Sławosz musiał otrzymywać leki wyciszające. Na szczęście po roku, dzięki terapiom udało się zapanować nad gniewem naszego malucha i mogliśmy ruszyć w dalszą drogę ku samodzielności już bez leków. Teraz nasze problemy kręcą się wokół wybiórczości pokarmowej. Mały brzuszek buntuje się przed spożywaniem posiłków innych niż suchy makaron czy kanapka z masłem. Sławosz przyjmuje suplementy witaminowe, żeby organizm mógł rozwijać się w miarę potrzeb lecz to wciąż za mało. Dziecko w jego wieku powinno zjadać ciepły, treściwy posiłek i my jesteśmy boleśnie o tym świadomi. Codziennie staramy się nakłonić go przynajmniej do spróbowania czegoś innego niż makaron czy chleb. Do wszystkich tych problemów dopisać można echolalie i trudności w komunikacji. Choć Sławosz dobrze wypada w oczach przedszkolnych terapeutów, to wciąż mało na tle potrzeb, które wykazuje przeciętne dziecko każdego dnia. Oboje z mężem zdecydowaliśmy założyć dziecku subkonto w fundacji, żeby móc wzbogacić jego terapię w turnusy oraz spotkania ze specjalistami w dziedzinie autyzmu z całego kraju. Żywimy szczerą nadzieję, że to dobry krok, który pomoże mu w przyszłości dostosować się do podstawowych norm społecznych, aby mógł podjąć pracę i żyć nie martwiąc się o przetrwanie w tym świecie.