Hannibal ma 6 lat i zaburzenia ze spektrum autyzmu. Od urodzenia był wesołym, pogodnym i energicznym chłopcem, ale już w pierwszym roku życia wiele aspektów jego rozwoju wzbudzało niepokój rodziny i lekarzy: problemy z mową i koncentracją, brak gestu wskazywania palcem, niechęć do zabaw związanych z odgrywaniem ról czy naśladowaniem codzienności. Kiedy miał 1,5 roku, po licznych badaniach i konsultacjach m.in. z neurologopedą, neurologiem, laryngologiem i psychiatrą znalazł się pod opieką Poradni psychologiczno-pedagogicznej i rozpoczął regularną terapię w ramach wspomagania wczesnego rozwoju. Przed trzecimi urodzinami nasze obawy potwierdziły się -, w rezultacie wielu badań i obserwacji syn otrzymał diagnozę autyzmu dziecięcego. Kontynuuje terapie logopedyczną i psychologiczną w ramach WWR i realizuje kształcenie specjalne w przedszkolu terapeutycznym. Bierze też udział w min terapii SI, Johannsenna, ćwiczy komunikację PECs i znajduje się pod opieką licznych specjalistów. Jak powiedział jego słynny imiennik, przywódca i strateg, należy albo znaleźć drogę albo samemu ją wytyczyć. Funkcjonowanie Hannibala wymaga zarówno od niego jak i od nas szukania kreatywnych rozwiązań, mnóstwa cierpliwości i pracy. Jego codzienność nie jest łatwa – ma duże problemy z rozwojem mowy i komunikacją, napięciem mięśniowym, koordynacją ruchową, integracją sensoryczną. Każdego dnia musi przeprowadzać swoje słonie przez Alpy codzienności – nadmiar bodźców, negatywne reakcje otoczenia, męczącymi i trudnymi ćwiczeniami. Pomimo towarzyskiego charakteru, energiczności pogody ducha musi na co dzień mierzyć się z problemami ze skupieniem uwagi oraz zrozumieniem i zaakceptowaniem norm społecznych i prawidłowym odczytywaniem sygnałów otrzymywanych od innych. Zdobycie i utrwalenie każdej nowej umiejętności wymaga od niego ogromnego wysiłku Prosimy o wsparcie w naszych działaniach - wizyty lekarskie, pogłębione badania medyczne i regularne zajęcia są kosztowne, podobnie jak rozmaite materiały do ćwiczeń, sprzęt SI czy akcesoria wspomagające komunikacje. Niestety, pomimo naszych wysiłków na pomoc państwa możemy liczyć jedynie w znikomym stopniu i jest ona niewystarczająca. Tylko regularna terapia jest dla osób ze spektrum szansą na lepsze życie – wiemy, że jest coraz więcej badań, terapii i możliwości, dających nadzieję na łatwiejsze i bardziej satysfakcjonujące życie dla osób w spektrum. Nasze obecne starania to inwestycja w przyszłość naszego syna – zrobimy wszystko aby był samodzielny, otoczony zrozumieniem i szczęśliwy.