Jako dziecko autystyczne, nie jestem taki jak wszyscy. Jestem wyjątkowy, tylko że na swój sposób. Nie jest to zrozumiałe przez społeczeństwo. Nie jestem niegrzeczny, tylko mam problemy. Postępuję wg własnych zasad. Ustalone zasady przez rodziców nie odpowiadają mi. Kocham wszystkich , którzy chcą mojego dobra. Nieświadomie krzywdzę osoby z najbliższego otoczenia. PRAGNĘ, ŻEBY TO SIE SKOCZYŁO. Urodziłem się w terminie. Wg skali APGAR uzyskałem 10 pkt. Więc wszystko było OK. Niby rozwijałem się dobrze, jednak coś ze mną było nie tak. Odkąd pamiętam, rodzice jeździli ze mną po różnych specjalistach. Głównym powodem było to, że nie mówiłem. Podejrzewano, że jestem głuchy lub niemowa lub głuchoniemy. Jednak to nie to. Pierwsze moje słowa wydostały się z moich ust w 4-5 roku życia. I nie były to ...mama ... tata ... tylko "OKULARY" i ODDAJ BUTA". Okazało się, że mówię i słyszę. Zacząłem nadrabiać braki wcześniejszych lat. Głównie zainteresowały mnie GEOGRAFIA, SPORT i wszystkie "nicenzuralne słowa". W tym samym czasie, stwierdzono u mnie AUTYZM. Uczeszczam do V klasy Szkoły Podstawowej nr 4 w Olsztynie. Jest to Szkoła Specjalna dla Dzieci z Autyzmem i Niepełnosprawnościami Sprzężonymi. Jaki jestem,jako dziecko, u którego stwierdzono autyzm? 1. Dostrzegam rzeczy, których inni nie widzą. 2. Eksperymenty kulinarne to nie dla mnie. Mam swoje ulubione posiłki. 3. Potrzebuje wcześniej wiedzieć, co sie będzie działo. 4. Potrafię wściekać się jak dziki zwierz. Przy czym jestem nieobliczalny. 5.Często nie panuje nad swoim zachowaniem. 6. Nie chce Cię obrazić. Po prostu mówię co myślę. 7.nie rozumiem, że niektóre sytuacje są niebezpieczne. 8. Nie lubię jak ktoś mi się przygląda. 9. W mojej głowie roi się od niezliczonej ilości myśli. Specjalistyczne terapie, pozwoliłyby mi dostosować się do wymogów społeczeństwa w dorosłym życiu.