Dorian przyszedł na świat 19 czerwca 2015 roku. Był to wyjątkowy dzień w naszym życiu, w końcu na świat przyszły długo wyczekiwane bliźnięta. Ciąża przebiegała książkowo jak na ciążę bliźniaczą przystało. Badania USG oraz Prenatalne nie wskazywały żadnych nieprawidłowości bliźnięta urodziły się w 30 tc przez CC. Dziewczynka w gorszym stanie zdrowia, Dorian natomiast dostał 8 punktów w skali Apgar i rokował dużo lepiej. Wszystko wskazywało na to że jest zdrowy. Od pierwszego miesiąca życia Dorian miał rehabilitację z powodu wcześniactwa i co za tym idzie dużo konsultacji lekarskich. Mimo upływu czasu zachowanie dziecka odbiegało od normy: dużo płaczu, brak gaworzenia, brak mowy, mały przyrost wagi, wybiórcze jedzenie, nadwrażliwość na dotyk, nadwrażliwość na dźwięki, nietolerancja faktur (metek, tkanin, struktur), brak akceptacji innych osób niż tylko tata oraz inny cykl dobowy (pobudka 3:00 w nocy, a zasypianie o 16:00). Spędzało nam to sen z powiek. Konsultacje u pediatrów, konsultacje u lekarzy specjalistów oraz zapewnienia, że jest wszystko w porządku, a zachowanie Doriana to normalne zachowanie dziecka urodzonego przed czasem nie dawały mi jako doświadczonej mamie spokoju. Intuicja matki kazała szukać diagnozy dalej. Przeczucia mnie nie zawiodły. Po konsultacji z neurologiem i psychiatrą dziecięcym okazało się, że Dorian zmaga się z Autyzmem dziecięcym. Chwilę po diagnozie rozpoczęliśmy intensywną rehabilitację: SI, terapia grupowa, masaż, zajęcia z neurologopedą, terapia ręki, terapia Tomatisa, WWR, i dalsze konsultacje u lekarzy specjalistów. Wszystko co z synem robimy (rehabilitacje i konsultacje lekarskie) jesteśmy zmuszeni robić prywatnie ponieważ system ochrony zdrowia jaki mamy w naszym kraju jest bardzo nie wydolny i nieudolny. Nakłada na nas zalecania nie dając jednocześnie możliwości zrealizowani ich w obrębie NFZ. Terminy do lekarzy specjalistów są bardzo odległe, a miejsc w ośrodkach rehabilitacji jest nie wiele. Teraz gdy Dorian ma już 5 lat wzrasta w nas poczucie strachu, lęku o Jego przyszłość i nasuwają się pytania. Jak dalej będzie wyglądać jego przyszłość? Czy będzie się rozwijał tak samo jak jego rówieśnicy? Czy będzie samodzielnie potrafił funkcjonować w życiu dorosłym? Co będzie z Dorianem gdy nas zabraknie? Jest we mnie jako mamie ogromna siła, akceptacja diagnozy i chęć walki o normalne życie ukochanego dziecka. Ćwiczenia, terapie, konsultacje lekarskie stały się nieodłącznym elementem życia Doriana. Tylko w taki sposób można dążyć do sprawności ciała i umysłu. Oprócz ciągłej rehabilitacji bardzo pomocne i potrzebne są różnego rodzaju terapie oraz turnusy rehabilitacyjne. Autyzm jest jak gra nikt nie wie co i kiedy spotka mojego syna. Na tą chwilę jedną pewną rzeczą jest to, że mamy rok na przygotowanie Doriana aby mógł wraz siostrą bliźniaczką (neurotypową) pójść do „0”, w szkole ogólnodostępnej ze zdrowymi rówieśnikami. Mając środki finansowe, moglibyśmy Dorianowi zapewnić wieloprofilową rehabilitację oraz lekarzy specjalistów głownie zajmujących się Autyzmem. Pozwólmy Dorianowi zrobić choć niewielki krok ku normalności. Pomóżmy Dorianowi walczyć z Autyzmem.