Ciążę przeszłam idealnie, Loli dostał 10 puntów w skali Apgar i gdyby wtedy ktoś powiedział mi, że 2 lata później usłyszę, że moje dziecko jest niepełnosprawne, to bym parsknęła śmiechem. Rozwijał się książkowo, ale wciąż czułam, że coś jest nie tak. Nie dawało mi spokoju, że nasz syn niewiele mówi. Gdy Lolek skończył 17 miesięcy, rozpoczęłam swoją wędrówkę po gabinetach. Wszędzie słyszałam to samo - chłopcy później zaczynają mówić, każde dziecko rozwija się w swoim tempie. Później okazało się, że u Karola występuje afazja motoryczna, seplenienie miedzyzebowe, wadą zgryzu, zaburzenia si i obniżone napięcie mięśniowe. W tym roku doszła arytmia serca. Od stycznia 2017r., nie ma zmiłuj, każdego dnia 3-4h dziennie ćwiczymy metodą krakowską, pracujemy nad motoryką dużą i małą, prowadzimy terapię ręki. Efekty naszej pracy są ogromne, Karol zaczyna dogania rówieśników. Ma wiele mocnych stron (czyta, percepcja wzrokową zagina swoich starszych kolegów, układanki lewopółkulowe że 100 elementów nie stanowią dla niego problemu), ale wciąż jego mowa bywa agramatyczna (typowa dla afazji np. pomijanie czasownika, zaimków, nieprawidłowa odmiana przez przypadki), ma duże problemy z pamięcią krótkotrwałą (wzrokową i słuchową), doszła znaczna wybiorczość pokarmowa i neofobia żywieniowa, a w związku z seplenieniem, wymaga dalszej terapii i wizyt u ortodonty (na początek czeka nas zakupu płytki przedsionkowej, w przyszłości założenie aparatu). Nie poddajemy się jednak i każdego dnia dajemy z siebie 1000% :) Cieszymy się, że Karol mówi, ale chcielibyśmy by jego rozmówcy nie musieli się zastanawiać co takiego miał na myśli, by był w przyszłości samodzielny, mógł założyć rodzinę i by był z siebie w przyszłości dumny tak jak my jesteśmy dumni teraz :)