Kubusia od zawsze pasjonowały tylko pociągi. Nie wiedzieliśmy, że to powinno zwrócić naszą uwagę na problem autyzmu, ale historia Kuby zaczyna się już wcześniej. W okresie niemowlęcym wszystko było w porządku, problemy zaczęły się wraz z 1 urodzinami. Kubuś przestał jeść. To, co tolerował, było bardzo wybiórcze ( tak pozostało do dziś). Lekarze wysyłali nas od lekarza do lekarza. Kuba spadł poniżej 3 centyla wiec wkroczył endokrynolog, do dziś utrzymuje się poniżej, a badania hormonu wzrostu nic nie wykazały. Jednocześnie zaczęłam zgłaszać problem, że syn nie mówi, nie zwraca uwagi na to, że go wołamy i co mówimy. Laryngolog też nic nie znalazł twierdził, że Kuba słyszy co chce usłyszeć ( w 2020 roku okazało się, że ma problem z centralnym przetwarzaniem słuchowym). Teraz już wiem, że to był początek, można było postawić diagnozę o wiele wcześniej. W latach przedszkolnych mowa ruszyła częściowo dzięki dzieciom, a jednocześnie dzięki terapii logopedycznej. Aż w 2016 roku nadszedł regres matematyczny cofnięcie się z toaletą, znów z jedzeniem. Diagnoza ruszyła w 2017. I tak w styczniu 2018 dostaliśmy diagnozę - autyzm dziecięcy. Jak wiadomo tego nie leczymy lekami, a terapią. Dzięki zmianie lekarzy, Kuba poszedł dalej, okazało się, że miał niedosłuch, jest po zabiegu drenażu uszu, wycięciu migdałów. Walczymy o jego lepsze jutro. Kolejnymi terapiami turnusami rehabilitacyjnymi i badaniami. Za każda pomoc bardzo dziękujemy. Kuba wraz z Mamą